Lífræn framleiðsla eða álver í hvert sveitarfélag?

Það var merkilegt að hlusta á þær Sigríði Andersen og Guðfríði Lilju Grétarsdóttur í Íslandi í bítið í morgun. Þær skiptust á skoðunum um nokkur mál en það sem mesta athygli mína vakti var hvað vel greind manneskja, eins og Guðfríður Lilja, virðist hafa blindast af álheilkenninu sem heltekið hefur svo marga félaga VG. Þegar Guðfríður náði að tengja saman umræðuna um lækkun skattlagningar á sætindi og raforkusölu til álframleiðslu og lét það síðan út úr sér að Sjálfstæðisflokkurinn vildi koma álveri í hvert sveitarfélag landsins varð ég nánast forviða. Hvað í ósköpunum getur komið fólki til að láta slíkt bull út úr sér? Það er mikill munur á því hvort verið er að athuga möguleikann á því að reisa tvö álver á næstu árum eða hvort skella á þeim niður í hvert sveitarfélag. Þeir sem tala á þennan hátt ætlast varla til að vera teknir alvarlega. Þeir hljóta að vera haldnir einhverskonar áleitrun!

Annað sem vakti athygli mína í umræðunni voru orð Guðfríðar Lilju um að nýta ætti þá raforku sem við hefðum hér til lífrænnar framleiðslu grænmetis í stað þess að selja orkuna til álframleiðslu.

Ekki veit ég hvort Guðfríður eða aðrir VG frambjóðendur hafa látið gera úttekt á þessari hugmynd. Er þó frekar efins um það. En ef að skapa má sömu útflutningstekjur fyrir okkur íslendinga með lífrænni framleiðslu grænmetis í stað álbræðslu er það stórkostlegt tækifæri fyrir okkur og er ég þess fullviss að allir stjórnmálamenn, hvar í flokki sem þeir eru, munu styðja greiða götu slíkrar framleiðslu.

Trúlegt finnst mér þó að tækifærið sé ekki eins stórt og Guðfríður Lilja lét að liggja í morgun því ótrúlegt finnst mér annað en að margir væru komnir af stað í slíka framleiðslu væru tækifæri útflutningstekna sambærileg og með álvinnslunni. Kannski var þetta bara svona venjuleg upphrópun sem ekkert var á bak við frekar en margt annað sem slegið er fram í órökstuddri og ómálefnalegri umræðu um rekstur álvera hér á landi þessa dagana. Hver veit?